Τόμπρος, Μιχαήλ

(Αθήνα 1889 – 1975). Έλληνας γλύπτης. Τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΕΜΠ συνέχισε με υποτροφία στο Παρίσι, στην Ακαδημία Ζουλιέν, όπου παρακολούθησε τους καθηγητές Λαντόφσκι και Μπονσάρ. Με την κήρυξη του A’ Παγκοσμίου πολέμου γύρισε στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγητής της πλαστικής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ (1919-24), και στη συνέχεια στάλθηκε πάλι στο Παρίσι για να συνεχίσει την υποτροφία του (1924-28). Το 1928 γύρισε και εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα συνεχίζοντας εντατικά την καλλιτεχνική του δημιουργία. Χρημάτισε καθηγητής της γλυπτικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, το 1943 αποσπάστηκε στη διεύθυνση Καλών Τεχνών του υπουργείου Παιδείας και το 1954 έγινε υποδιευθυντής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1935 ο Τ. κυκλοφόρησε το καλλιτεχνικό και τεχνοκριτικό περιοδικό Εικοστός αιών. Πήρε μέρος σε άπειρες εκθέσεις στην Αθήνα και στο εξωτερικό, όπως στο Παρίσι (1922), στην Μπιενάλε της Βενετίας (1934, 1938), στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού (1937), όπου τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο, στη Διεθνή Έκθεση της Αιγύπτου (1947) και του Σαν Φραντσίσκο (1949) κ.α. Μερικά από τα πολυάριθμα γλυπτά του καλλιτέχνη είναι: Το Ηρώον Τεγεατών, στην Επισκοπή της Τεγέας, το χάλκινο μνημείο Αιωνία ποίησις και αυτό του Άγγλου ποιητή Ρ. Μπρουκ στη Σκύρο, ο Ζευς στην Εθνική Πινακοθήκη, ο μαρμάρινος Ανδριάς του I. Καποδιστρίου στο Ναύπλιο, καθώς και τα: Γυνή εις απόγνωσιν, Δύο φίλαι, Δυναμική σύνθεσις, Ζώα, Φίλημα, Κορμός κολυμβητρίας κ.ά. Φιλοτέχνησε επίσης πάρα πολλές προτομές όπως των Κανάρη (Πεδίο του Άρεως), Βλ. Γαβριηλίδη (πλατεία Κλαυθμώνος), Πολίτη και Παπούλια (Αρχαιολογική Εταιρεία), Δαμβέργη (Χημείο), της βασίλισσας Φρειδερίκης (Κόνιτσα) και πολλά μνημεία στο A’ Νεκροταφείο της Αθήνας. Το έργο του Τ. χαρακτηρίζεται από τη διπλή μορφοπλαστική θέση του: την κλασική φυσικότητα με τη νατουραλιστική εκφραστικότητα και τη σχηματική και γεωμετρική πλαστικότητα. Ο Μιχάλης Τόμπρος έλληνας γλύπτης, έργα του οποίου κοσμούν δημόσιους χώρους της Αθήνας και άλλων πόλεων. Ο Μιχάλης Τόμπρος απλοποιεί τους όγκους για να τονίσει την εσωτερική δύναμη της πλαστικής μορφής «Σύμβολο», 1956. Εκτελέστηκε σε μαύρο μάρμαρο Βυτίνας το 1968. (Αθήνα, Ιδιωτική συλλογή).